Tak bez wątpienia można powiedzieć o profesorze Janie Podoskim, światowej sławy specjaliście od trakcji elektrycznej, przewodniczącym rady naukowo konsultacyjnej przy generalnej dyrekcji budowy metra.

Urodził się w 1904 roku w Kijowie. Jest synem znanego profesora Politechniki Warszawskiej - Romana Podoskiego, który zaszczepił w nim zainteresowania techniką elektryczną. W roku 1922 rozpoczął studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej. W tym też czasie podejmuje pracę zawodową w Elektrowni Warszawskiej. Następnie zostaje asystentem w Katedrze Miernictwa Elektrycznego. W roku 1928 uzyskuje dyplom inżyniera.

W końcu lat dwudziestych pojawiają się w Polsce pierwsze koncepcje elektryfikacji kolei. Inżynier Podoski jest zwolennikiem i propagatorem ich rozwoju. Zostaje wysłany na roczny staż do Francji, Włoch, Szwajcarii i Maroka, gdzie zapoznaje się z pracą i eksploatacją kolei elektrycznych. Zdobyte tam doświadczenia wykorzystuje następnie w pracy zawodowej.

W latach 1928-1934 pracuje w Biurze Projektów i Studiów PKP, a w latach 1934-1938 zostaje zastępcą kierownika robót przy elektryfikacji pierwszego w kraju odcinka linii w węźle warszawskim PKP. Pracuje jednocześnie na Politechnice Warszawskiej w charakterze starszego asystenta.

Praca zawodowa Jana Podoskiego - to przede wszystkim pasja - tak mówiły i mówią osoby, które miały możliwość współpracy z Profesorem. W 1938 roku odbiera pierwszą nagrodę za pracę traktującą o rozwiązaniu problemu komunikacji miejskiej w Polsce. W latach 1938-1939 pełni funkcję dyrektora Fabryki Sygnałów Kolejowych w Bydgoszczy.

Wybuch drugiej wojny światowej zmienia całkowicie charakter pracy Profesora. Bierze udział w kampanii wrześniowej, którą kończy na Litwie, gdzie - jak to często wspomina - przekroczyła mnie granica. Następnie przez Szwecję dociera do Francji, bierze udział w kampanii francuskiej. Po ewakuacji dociera do Anglii. Żołnierska karta profesora Podoskiego to osobny rozdział życia, przyczynek do napisania poważnej książki. Należy wspomnieć, że był adiutantem Szefa Sztabu Naczelnego Wodza w Londynie. W tym czasie kończy Wyższą Szkołę Wojenną i obejmuje Wydział Przerzutu Lotniczego, kierując praktycznie wszystkimi przerzutami do Polski, najpierw z Anglii, potem z Włoch. Jest jednym z tych, którzy organizowali udany lot po części rakiety V-2. Następnie przechodzi do Sztabu 1 Dywizji Pancernej generała Maczka, bierze udział w walkach o wyzwolenie Holandii i Niemiec. Po demobilizacji podejmuje pracę w przedsiębiorstwie angielskim (lata 1946-1947), w tym samym, które przed wojną elektryfikowało węzeł warszawski. Tak kończy się rozdział wojennej tułaczki Jana Podoskiego.

Na prośbę rektora Politechniki Warszawskiej inż. Jan Podoski wraca do kraju w roku 1947 (i od razu, niemal z marszu, zostaje wykładowcą). Dwa lata później uzyskuje z wyróżnieniem tytuł doktorski. W tym czasie obejmuje kierownictwo Pracowni Trakcyjnej, zorganizowanej z myślą o budowie metra w Warszawie. W końcu roku 1949 zostaje aresztowany. Fałszywie zarzucano mu wówczas współpracę z obcym wywiadem i skazano na 8 lat więzienia. Po 5 latach zostaje zwolniony i w pełni zrehabilitowany. Niezwłocznie podejmuje pracę naukową. Rok później uzyskuje tytuł i stanowisko profesora nadzwyczajnego na macierzystej uczelni, gdzie wraz z gronem współpracowników opracował, pierwszą w Polsce, kompleksową koncepcję układu komunikacyjnego dużego miasta na przykładzie Warszawy. Koncepcja stała się wzorem opracowania sieci komunikacyjnych dla kilku większych miast w Polsce. W roku 1955 zostaje profesorem zwyczajnym, a wkrótce potem dziekanem Wydziału Elektrycznego PW.

Z wiedzy i doświadczenia profesora Jana Podoskiego korzystała Organizacja Narodów Zjednoczonych, czyniąc go ekspertem w sprawach transportu w krajach rozwijających się. Ponad 6 lat pracował w krajach afrykańskich, między innymi w Zairze, Ghanie, Egipcie, Kongu, Algierii, Sierra Leone. Od 1956 roku jest członkiem indywidualnym, a obecnie doradcą Międzynarodowej Unii Transportu Publicznego. Piastuje również funkcję członkowską w Institution of Electrical Engineers. Profesor Jan Podoski to znany także przedstawiciel Komitetu Elektrotechniki PAN, którego przewodniczącym był przez 5 lat, a później był jego wiceprzewodniczącym. Nacpienić należy również, że członkiem Stowarzyszenia Elektryków Polskich został w roku 1928. W roku 1969 otrzymał najwyższą godność tego stowarzyszenia - członka honorowego.

5 listopada 1986 roku w Małej Auli Politechniki Warszawskiej odbyła się jedna z najmilszych dla profesora Podoskiego uroczystości. Z rąk Jego Magnificencji Rektora Politechniki Warszawskiej otrzymał tytuł doktora honoris causa. Decyzję o nadaniu tego tytułu Senat Politechniki Warszawskiej podjął w uznaniu zasług w dziedzinie nauki i jej popularyzacji oraz działalności społecznej.

Wróćmy jednak do metra, gdyż ono stało się jedną z najpoważniejszych pasji profesora. Interesowałem się metrem jeszcze przed wojną - stwierdził Profesor - jednakże nie uczestniczyłem bezpośrednio w pracach przygotowawczych w tamtym okresie. Dopiero w 1947 roku znalazłem się wśród ludzi, którzy postanowili urzeczywistnić przedwojenne plany w odbudowującej się Warszawie. Zaprojektowaliśmy metro, które tylko nieznacznie odbiega pod względem trasy i metod realizacji od obecnie budowanego. 29 marca 1993 roku Rada Warszawy jednogłośnie przyznała profesorowi Janowi Podoskiemu honorowe obywatelstwo stolicy.

Jan Podoski zmarł 1998 roku (przyp. red. metro.civ.pl).

Źródło: Ratusz 4/1995